مهاجرانی: غیرت ایرانی ورق را به سمت ما برمی گرداند
تاریخ انتشار: ۲۱ فروردین ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۱۵۳۳۳۳۱
حشمت مهاجرانی بیان کرد تجربه نشان داده که همواره در لحظات آخر دست به کارهای بزرگ زده‌ایم؛ وقتی به خط پایان نزدیک می‌شویم ابزاری به نام غیرت و انگیزه داریم که ورق را به سمت ما بر می‌گرداند
حشمت مهاجرانی صحبت هایی را عنوان کرد.
به گزارش طرفداری و به نقل از ایرنا، حشمت مهاجرانی یک نام ماندگار در فوتبال ایران است، او سال‌ها پیش و در سال ۱۹۷۸ برای اولین بار در نقش سرمربی تیم ملی ایران را به جام جهانی آرژانتین برد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
متن این گفتگوی فوتبالی با پر افتخارترین سرمربی تاریخ فوتبال ایران در زیر از حضورتان خواهد گذاشت.
ایران مقابل سوریه به پیروزی رسید اما نمایش شاگردان اسکوچیچ راضی کننده نبود؟
بازی و نمایشی که ایران در بازی با سوریه به اجرا گذاشت نقطه مثبتی نداشت که بخواهیم درباره‌اش حرف بزنیم. برای من یک پرسش درباره این مسابقه مطرح شد.
چه پرسشی؟
اساس و تفکر بازی‌های دوستانه چیست؟ بر چه مبنایی مسابقات تدارکاتی برگزار می‌شود؟ تیم‌ها برای رسیدن به هماهنگی رودروی یکدیگر قرار می‌گیرند. اگر این تفکر برای تیم ملی ایران وجود داشت باید از نفراتی استفاده می‌شد که قرار است در بازی‌های مقدماتی جام جهانی به میدان بروند.
یعنی این تیم ملی کامل نبود؟
بله، در فاصله کمی که تا بازی‌های آتی تیم ملی پیش روی ایران است نه فرصت جوانگرایی وجود دارد و نه می‌توان نفرات جدیدی را مورد آزمایش قرار داد. باید از همه ظرفیت خود که به میدان رفته‌اند و با تجربه هستند استفاده کرد.
سوریه ایران را دقایقی تحت فشار قرار داد.
من علاوه بر اینکه بازی ایران و سوریه را تماشا کردم بازی بحریم و اردن را نگاه کردم، آنچه من دیدم سوریه قوی‌تر از بحرین است و حتی در دقایقی از بازی به قول شما ما را تحت فشار قرار داد و می‌توانست به ایران گل بزند. این نکته را هم باید در نظر داشته باشیم چند بازیکن اصلی سوریه در مقابل ایران غایب بودند. مدافع چپ آنها که اسمش را فراموش کرده‌ام اما موهایش کوتاه بود و رنگ کرده بود سمت راست ما را به خطر انداخت.
ایران می‌تواند بحرین را شکست دهد؟
از نظر نیروی انسانی ایران به مراتب از بحرین سرتر است و این تفاوت قابل قیاس با یکدیگر نیست. در بازی رفت روی اتفاقات به بحرین باختیم و اگر خودمان باشیم این توانایی را داریم در هر کجای دنیا بحرین را ببریم.
ایران به جام جهانی صعود می‌کند؟
تجربه نشان داده است همواره در لحظات آخر دست به کارهای بزرگ زده‌ایم، ما وقتی به خط پایان نزدیک می‌شویم ابزاری به نام غیرت و انگیزه داریم که ورق را به سمت ما بر می‌گرداند. بازی با استرالیا در ملبورن و بازی با کره‌جنوبی در خاک حریف نمونه‌هایی از این اتفاق هستند. ما در ادامه راه مقابل بحرین مشکلی نداریم اما...
اما چی؟
اینکه شاید مقابل عراق به مشکلاتی برخورد کنیم چرا که آنها از نظر فیزیکی شباهت زیادی به ما دارند و همواره بازی‌های این دو تیم با رقابت میلی‌متری دنبال شده است.
نظر حشمت‌خان مهاجرانی درباره اسکوچیچ چیست؟
من شناخت زیادی از وی ندارم و فقط می‌دانم او پنج سال در فوتبال ایران مربیگری کرده است و این سال‌های حضور در ایران، کافی است تا شناخت کافی از فوتبالمان داشته باشد. او مربی باهوشی است و امیدوارم تیم ملی کشورم را به بزرگ‌ترین و معتبرترین تورنمنت فوتبالی جهان هدایت کند.
او یا کی‌روش، به کدام رای می‌دهید؟
در حال حاضر درست نیست این دو نفر را روی کفه ترازو قرار داد و بخواهیم با یکدیگر مقایسه کنیم. هر کدام از این مربیان خصوصیات خاص خودشان را دارند.
سبک بازی اسکوچیچ را می‌پسندید؟
یک مربی بر اساس بازیکنان خود تاکتیک و روش تیمش را انتخاب می‌کند. در بازی با سوریه آنچه از تیم ملی ایران شاهد بودیم نه دفاع مطلق بود و نه حمله سراسری و اسکوچیچ متعادل بود، من این را می‌پسندم.
جای چه نفراتی در تیم ملی خالی است که می‌توانند به ایران کمک کنند؟
من نمی‌خواهم از شخص خاصی نام ببرم اما آنچه مشخص است در درون دروازه و خط حمله نفرات و داشته‌های ما همین است و نمی‌توان تغییر داشت اما در پست‌های هافبک و دفاع برخی نفرات هستند که می‌توانند به تیم ملی کمک کنند و اسکوچیچ باید نگاه ویژه‌تری به آنها داشته باشد.
اخبار داغ
اولین اعلام نتایج پروژه بزرگ تیم منتخب و برترین های قرن ورزش ایران (19 فروردین 1400) علی دایی: با علی کریمی قهر نبودم که بخواهم آشتی کنم ریحانه پارسا از تجاوز یک کارگردان در ۱۶ سالگی اش گفت داور ال کلاسیکو عوض شد؛ خیل مانزانو به جای متئو لاهوز سوت می زند ورود جیمی جامپ برهنه به زمین / عکسمنبع: طرفداری
کلیدواژه: تیم ملی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۵۳۳۳۳۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سرگذشت غم‌انگیز نخستین زن بازیگر سینمای ایران؛ صدیقه سامی نژاد که بود؟ (+عکس)
دهم اردیبهشت‌ماه سالروز درگذشت بازیگری است که نه تنها به عنوان نخستین هنرپیشه زن ایرانی شناخته می‌شود بلکه از منظری دیگر او را اولین قربانی در ناتوانیِ بومی کردنِ تفکر مدرن در سینمای ایران می‌دانند. صدیقه (روح‌انگیز) سامی‌نژاد بازیگر فیلم «دختر لر» پس از نقش‌آفرینی در نخستین فیلم خود آنقدر سختی دید که هرگز حاضر به تکرار این تجربه نشد.
به گزارش روزیاتو، نام روح‌انگیز سامی‌نژاد که متولد سال ۱۲۹۵ در کرمان بود، با بازی در نقش «گلنار» در فیلم «دختر لُر» برای همیشه در تاریخ سینمای ایران باقی مانده است. «دختر لر» نخستین اثر ناطق سینمای ایران است و در سال ۱۳۱۲ توسط خان‌بهادر اردشیر ایرانی و عبدالحسین سپنتا ساخته شد.
با پخش «دختر لر» در سینماها که با استقبال فراوانی هم روبرو شد، سامی‌نژاد به شهرت رسید اما بعد سرنوشت بسیار تلخی پیدا کرد.
فریدون جیرانی سال ۱۳۸۹ در دورانی که پخش یک مصاحبه با فریماه فرجامی بعد از سال‌ها بی‌خبری و با تصاویری تکان‌دهنده از این ستاره سال‌های دور سینما واکنش‌های تندی را به دنبال داشت، در مطلبی بیان کرد:
زندگی بازیگران در سینمای ایران تلخ است و این فقط مربوط به سال‌های پس از انقلاب نیست. از ابتدای ورود سینما به ایران این سرگذشت تلخ تکرار شده است. ۱۳ اردیبهشت سال ۱۳۷۶ یک روز صبح به دفتر مجله سینما زنگ زدند و گفتند روح‌انگیز سامی‌نژاد مُرده است. من تا آن روز فکر می‌کردم روح‌انگیز سامی‌نژاد باید سال‌ها پیش مرده باشد. به خانه خواهرش عالیه زند تبریزی زنگ زدم و دیدم خبر درست است. رفتم خانه عالیه زند تبریزی و فهمیدم سامی‌نژاد بعدازظهر چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت ۷۶ در سن ۸۶ سالگی در تنهایی مرده و روز پنج‌شنبه ۱۱ اردیبهشت در قطعه ۳۴ ردیف ۴۴ شماره ۴۶ در جایی گمنامی خاک شده است. رختخواب سامی‌نژاد وسط خانه بود. تنها میراث این اولین بازیگر سینما یک کیسه نایلونی بود و داخل آن یک بسته سیگار، یک شناسنامه و بروشور تانشده «دختر لر».
این کارگردان سینما همچنین گفته بود:
من قبل از دیدن این میراث، تصویر سامی‌نژاد را در فیلم تهامی‌نژاد دیده بودم که گریه می‌کرد و دیگر هیچ. «ایران قادری» که یک روز سرشناس‌ترین بازیگر تماشاخانه تهران بود، چه شد؟ چگونه مُرد؟ چه کسی خبر داشت؟ و خیلی‌های دیگر. ریشه سرگذشت تلخ بازیگران در سینمای ایران را باید در جامعه‌ای جستجو کرد که نتوانسته است تفکر مدرن را بومی کند و در خود حل نماید. متاسفانه اولین قربانیان این ناتوانی بازیگران زن سینما بودند.
عباس بهارلو – مورخ و پژوهشگر سینما – در سال ۱۳۸۱ مطلبی درباره این بازیگر نوشته بود که در بخش‌هایی از آن آمده است:
وقتی در سال ۱۳۱۲ فیلمِ «دختر لر» ساخته مشترک خان‌بهادر اردشیر ایرانی و عبدالحسین سپنتا، که صدیقه سامی‌نژاد در آن نقش «گلنار» را بازی می‌کرد، در تهران نمایش داده شد، در میان مردمی که برای بار نخست سیمای یک زن ایرانی را بر پرده سینما دیده بودند واکنش‌های ناگواری برانگیخت، که به‌درستی روشن نیست ــ و احتمالاً هیچ‌گاه نیز معلوم نخواهد شد ــ که آیا خانم صدیقه سامی‌نژاد تصوری از آن واکنش‌ها در ذهن داشته است یا خیر، و آیا اگر می‌داشت حاضر به ایفای نقش در آن فیلم می‌شد؟
گفته می‌شود که در آن مقطع آوانس اوگانیانس نیز کوشش‌هایی را در زمینه ساخت فیلم انجام می‌داد و در این‌باره بهارلو ادامه داده است:
به‌موازات فعالیت‌های سخت‌کوشانه اوگانیانس در ایران، عبدالحسین سپنتا و خان‌بهادر اردشیر ایرانی نیز برای ساختن نخستین فیلم مشترک در هندوستان در جست‌وجوی بازیگر زنی بودند که زبان فارسی بداند و نقش «گلنار» را در فیلم «دختر لر» بازی کند. تا قبل از دوره پهلوی‌ِ اول بازی زنانِ مسلمان در نمایش‌ها و تعزیه‌ها ممنوع بود و بازیگران زنی که در این سال‌ها در فیلم‌های اوگانیانس و مرادی ایفای نقش می‌کردند مانند مادام سیرانوش، لیدا ماطاوسیان، ژاسمین ژوزف، زما اوگانیانس و آسیا قسطانیان (کوستانیان) از بانوان ارمنی بودند که اکثر آنها از صحنه تئاتر به سینما آمده بودند، به‌همین دلیل موانع کم‌تری بر سرِ راه خود داشتند.
سپنتا موفق شد صدیقه (روح‌انگیز) سامی‌نژاد، همسر یکی از کارکنان کمپانی امپریال فیلم بمبئی، را که از سیزده سالگی از کرمان به هندوستان رفته بود مجاب کند و با این توضیح که نام او به‌عنوان نخستین بازیگر زن در تاریخ سینمای ایران ثبت خواهد شد ــ که شد ــ موافقت او و شوهرش، دماوندی، را برای بازی در فیلمش جلب کند. بدین ترتیب گروه هندی ـ ایرانی عبدالحسین سپنتا و اردشیر ایرانی کار خود را در هندوستان آغاز کرد.
«دختر لر» نخستین بار در سی‌ام آبان ۱۳۱۲ در دو سینمای مایاک (دیده‌بان) و سپه بر پرده آمد، و نمایش آن، سال بعد از دوم مردادماه ۱۳۱۳ در سینما مایاک تکرار شد، و پس از یک ماه از چهارم آذر نمایش آن در سینما سپه به مدت پنجاه روز ادامه یافت. سپس با یک دو هفته وقفه در همین‌سینما از نو بر پرده رفت. استقبال از فیلم بسیار پُرشور بود و حتی «مادر بزرگ‌های خیلی پیر» هم رفتند تا سرگذشت «دختر لر» را به‌چشم ببینند.
ایفای نقش گلنار در «دختر لر» موجب شد که صدیقه سامی‌نژاد چنان انگشت‌نما و زبانزد خاص و عام شود که هم با دشنام روبرو شد و هم با تشویق برخی مردم در شهرهای مختلف.
سامی‌نژاد در سال ۱۳۴۹ یعنی ۳۷ سال پس از نمایش «دختر لر»، در مستندی از محمد تهامی‌نژاد با نام «سینمای ایران از مشروطیت تا سپنتا» حضور یافت و به روایت زندگی دشوار و پر از رنج خود پرداخت.
از تهامی‌نژاد نقل شده است:
اغلب به‌طور کنترل‌نشده‌ای می‌خندید و در حالی‌که اشک در چشمانش حلقه زده بود به من گفت که هنگام اقامت در هند ایرانی‌های متعصب او را مورد ضرب‌وشتم قرارمی‌دادند و حتی بطری به‌طرفش پرتاب می‌کردند. به‌طوری‌که همواره مجبور بود همراه با محافظ از استودیو امپریال فیلم خارج شود.
درباره این چهره مستند دیگری با نام «روح‌انگیز سامی‌نژاد» به کارگردانی مجید فدایی نیز ساخته شده که در ارتباط با زندگی نخستین بازیگر زن سینمای ایران و ایفاگر نقش «دختر لر» است.
سامی‌نژاد در حالی در ۸۰ سالگی از دنیا رفت که خاطرات زیادی از دورانی که «دختر لر» ساخته شد و حواشی پیرامون آن بازگو نشد. فریدون جیرانی که مطالعات زیادی درباره تاریخ سینما دارد، با بیان اینکه چنین اتفاقی فقط مختص نخستین بازیگران سینما نبوده، در مصاحبه‌ای با ایسنا گفته بود:
بسیاری از بازیگران سینما، حرف و تاریخ سینما را با خود به زیر خاک بردند. من بارها به آنها گفته بودم که اجازه بدهید این اطلاعات به نسل‌های دیگر انتقال داده شود، اما بسیاری از آنها به این موضوع توجه نکردند.
قدیمی‌های معروف، بریده‌اند و سعی می‌کنند که صحبت نکنند، چون معتقدند سال‌ها به آنها بی‌لطفی شده است و دل پرگلایه‌ای دارند. مثل ناصر ملک مطیعی که من یک بار از او دعوت کردم تا به خانه سینما بیاید و درباره «چهارراه حوادث» (فیلمی به کارگردانی ساموئل خاچیکیان) صحبت کند و هرچه اصرار کردم موافقت نکرد. فردین هم دق کرد، در حالی که می‌توانست بازی کند. در یکی از برنامه‌های تلویزیونی هفت، بعد از سال‌ها آقای افخمی گفت که اگر به تاریخ سینما مراجعه کنید می‌بینید که بعد از فیلم «گنج قارون» تعداد سینماهای تهران افزایش پیدا کرده است بنابراین نمی‌توان نقش فردین را در تاریخ سینمای ایران انکار کرد اما سال‌ها تلاش شد که این نقش را انکار و حذف کنیم اما نتوانستیم. برای همین بعد از فوت او تشییع جنازه باشکوهی شکل گرفت. او می‌توانست بازی کند، چرا بازی نکرد؟ اگر بازی می‌کرد چه اتفاقی می‌افتاد؟ در سینمای سی سال اخیر که علی بی‌غمی وجود نداشت، می‌توانست نقش یک پدر را بازی بکند.
کانال عصر ایران در تلگرام
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان